Bergschoenen en de big five in Entebbe.
24 November 2013 | Oeganda, Entebbe
Entebbe, 23/24 november 2013. Bergschoenen en de big five in Entebbe.
De autorit van Jinja naar Entebbe gaat door Kampala. Kampala, propvol met mensen , auto’s, rommel, huizen, een apocalyps van de toekomst van Afrika. De auto kroop als een slak naar Entebbe.
In het hotel in Entebbe zaten mensen die net waren aangekomen of die laat zouden terugvliegen. De aankomers waren te herkennen aan t-shirts met bleke armen en broeken met afritspijpen. Vaak hadden ze hun zware bergschoenen al aan. Mogelijk hadden ze zo ook al in het vliegtuig gezeten. Een soort rimboe kleding, geschikt voor de zwaarste tochten. Okie wist intussen dat deze ontdekkingsreizigers het zeer zwaar zouden krijgen in deze ongeschikte uitdossing. De wegvliegers waren gebruind, sommigen hadden hun bergschoenen nog aan. Waarschijnlijk geen andere schoenen meegenomen.
Een grijzig echtpaar vertelde Okie dat ze zo van Afrika hielden dat ze er regelmatig naar toe gingen. Wat gingen ze dan doen, vroeg Okie. Ze gingen dan alle wildparken langs. Nu hadden ze alle parken in Oeganda gezien en er zelfs ook nog een in Rwanda gedaan. Okie moest erkennen dat hij er maar twee had gedaan en merkte op dat dat toch ruim voldoende was. Immers als je een olifant hebt gezien, heb je ze allemaal gezien. Ze keken vol onbegrip naar Okie. Okie vroeg nog of zij alleen naar de parken gingen of dat ze ook nog het gewone Afrika ingingen. Nee, het ging om de big five. Okie zei dat hij er vier had gezien en hij de leeuw wel in een dierentuin zou gaan bezien of op Animal Planet zou gaan bekijken. Dat verbeterde de sfeer niet. Toen Okie zag dat ze nog hun bergschoenen aan hadden wist hij dat er geen verdere toenadering in zat.
Tussen de hotelgasten natuurlijk ook aanhangsels van hulpverleners. Een grijze man met een te vlotte bril zat druk de appen. Zijn vrouw had nog net van de regering in Nederland een subsidie gekregen (tweede golf genaamd) om in Noord Oeganda aan verwerking van oorlogstrauma’s te gaan doen. Okie had intussen gezien dat de Oegandese maatschappij niet op het individu is gericht maar op het collectief en dat het meedoen met de groep ook leed doet verwerken. Hij vroeg zich af of de individuele Nederlandse benadering zou aanslaan. Leed lijkt in Oeganda anders beleefd te worden. Daarbij is het leven hard en zijn de mensen hard voor zichzelf. Okie had enkele voormalige LRA soldaten gesproken en die leken niet getraumatiseerd. Ze spraken zelfs met enige trots over hun verblijf bij de LRA. En die tijd was voor hen voorbij en ze waren met hun toekomst bezig. Okie herinnerde zich nog de dief die een kip op een markt had gestolen en door de marktgangers werd doodgeslagen voor zijn vergrijp. Moest de Nederlandse psychologe de marktgangers ook gaan begeleiden?
Carla had intussen even een sms bericht van de golfpro uit Jinja weggedrukt waarin hij op zijn knieën smeekte om een geldbedrag. Dit bericht verraste zelfs Okie. Deze pro had een baan als kapper en zag er met zijn mooie shirt en broek niet behoeftig uit. Maar niets is hoe het lijkt.
In het Victoria hotel hadden Okie en Carla nog een afspraak met een Nederlandse zakenman in Oeganda. Een hotel met een groot zwembad waar de expats naar toetrekken om hun kinderen te laten spelen met kinderen van andere expats. Al snel praatte Carla met kleurgenoten uit diverse werelddelen.
In het hotel was een conferentie gaande over “The rule of Law”. Georganiseerd door een Duits Instituut. Entebbe was een geschikte locatie omdat de UN voor enkele Afrikaanse acties die stad als uitvalsbasis had gekozen. Okie zag de deelnemers, een donkere man en vele blanken, lunchen. Aan voedsel geen gebrek. Enkele bleke Amerikaanse vrouwen, met rode lippen en bijkleurende schoenen door het glazen plafond geschoten, domineerden het gesprek aan tafel. Okie zocht nog naar enige verdieping en begaf zich naar de eerste etage om in een zaal te gaan zitten en te horen waar het over ging. Moeilijke problematiek. De Europese landen en de UN geven allerlei hulp en dat ging vaak langs elkaar heen of de noodlanden kregen soms dubbele hulp. Het was nodig om te proberen e.e.a. te coördineren. Ze waren er al jaren over bezig en dat zou zeker nog enige tijd duren voordat er coördinatie kon zijn. Okie nam nog wat leesvoer mee. Op een groot schema stond met lijnen welke projecten de UN had lopen. De hele wereldkaart stond vol lijnen.
In de namiddag met de boda boda naar de botanisch tuin. Een van de luxe, perfect onderhouden, villa’s van de president van het land keek uit op die tuinen. De tuinen werden rond 1900 door de Engelsen aangelegd. Kanonsbal bomen, Dutch pipe bomen, bomen met mirre, kruiden bomen, schuurpapier bomen, rubber bomen en de krokodilboom. Met kennis van zaken over de bomen kan een gids goed in leven blijven. De tuinen werden onderhouden en beheerd op kosten van een Noorse organisatie.
In de avond gingen Okie en Carla op de boda boda naar een nieuw hotel gelegen aan het Victoria meer. Hun laatste avondmaal in Oeganda. Tegenover het hotel lag het vliegveld van de UN. Door de hal van het hotel kwamen de UN ers binnen om naar hun luxe kamers te gaan. Op het prachtige terras van het hotel waande Okie zich in Cannes. Ruisende palmbomen, strand en een golvend meer, met een lage zon. De luxe was Entebbe binnengedrongen en stond in schril contrast met Apac en de rest van de bevolking. Met dank aan de UN.
Rond 23 uur vertrok het vliegtuig naar Nederland.
De autorit van Jinja naar Entebbe gaat door Kampala. Kampala, propvol met mensen , auto’s, rommel, huizen, een apocalyps van de toekomst van Afrika. De auto kroop als een slak naar Entebbe.
In het hotel in Entebbe zaten mensen die net waren aangekomen of die laat zouden terugvliegen. De aankomers waren te herkennen aan t-shirts met bleke armen en broeken met afritspijpen. Vaak hadden ze hun zware bergschoenen al aan. Mogelijk hadden ze zo ook al in het vliegtuig gezeten. Een soort rimboe kleding, geschikt voor de zwaarste tochten. Okie wist intussen dat deze ontdekkingsreizigers het zeer zwaar zouden krijgen in deze ongeschikte uitdossing. De wegvliegers waren gebruind, sommigen hadden hun bergschoenen nog aan. Waarschijnlijk geen andere schoenen meegenomen.
Een grijzig echtpaar vertelde Okie dat ze zo van Afrika hielden dat ze er regelmatig naar toe gingen. Wat gingen ze dan doen, vroeg Okie. Ze gingen dan alle wildparken langs. Nu hadden ze alle parken in Oeganda gezien en er zelfs ook nog een in Rwanda gedaan. Okie moest erkennen dat hij er maar twee had gedaan en merkte op dat dat toch ruim voldoende was. Immers als je een olifant hebt gezien, heb je ze allemaal gezien. Ze keken vol onbegrip naar Okie. Okie vroeg nog of zij alleen naar de parken gingen of dat ze ook nog het gewone Afrika ingingen. Nee, het ging om de big five. Okie zei dat hij er vier had gezien en hij de leeuw wel in een dierentuin zou gaan bezien of op Animal Planet zou gaan bekijken. Dat verbeterde de sfeer niet. Toen Okie zag dat ze nog hun bergschoenen aan hadden wist hij dat er geen verdere toenadering in zat.
Tussen de hotelgasten natuurlijk ook aanhangsels van hulpverleners. Een grijze man met een te vlotte bril zat druk de appen. Zijn vrouw had nog net van de regering in Nederland een subsidie gekregen (tweede golf genaamd) om in Noord Oeganda aan verwerking van oorlogstrauma’s te gaan doen. Okie had intussen gezien dat de Oegandese maatschappij niet op het individu is gericht maar op het collectief en dat het meedoen met de groep ook leed doet verwerken. Hij vroeg zich af of de individuele Nederlandse benadering zou aanslaan. Leed lijkt in Oeganda anders beleefd te worden. Daarbij is het leven hard en zijn de mensen hard voor zichzelf. Okie had enkele voormalige LRA soldaten gesproken en die leken niet getraumatiseerd. Ze spraken zelfs met enige trots over hun verblijf bij de LRA. En die tijd was voor hen voorbij en ze waren met hun toekomst bezig. Okie herinnerde zich nog de dief die een kip op een markt had gestolen en door de marktgangers werd doodgeslagen voor zijn vergrijp. Moest de Nederlandse psychologe de marktgangers ook gaan begeleiden?
Carla had intussen even een sms bericht van de golfpro uit Jinja weggedrukt waarin hij op zijn knieën smeekte om een geldbedrag. Dit bericht verraste zelfs Okie. Deze pro had een baan als kapper en zag er met zijn mooie shirt en broek niet behoeftig uit. Maar niets is hoe het lijkt.
In het Victoria hotel hadden Okie en Carla nog een afspraak met een Nederlandse zakenman in Oeganda. Een hotel met een groot zwembad waar de expats naar toetrekken om hun kinderen te laten spelen met kinderen van andere expats. Al snel praatte Carla met kleurgenoten uit diverse werelddelen.
In het hotel was een conferentie gaande over “The rule of Law”. Georganiseerd door een Duits Instituut. Entebbe was een geschikte locatie omdat de UN voor enkele Afrikaanse acties die stad als uitvalsbasis had gekozen. Okie zag de deelnemers, een donkere man en vele blanken, lunchen. Aan voedsel geen gebrek. Enkele bleke Amerikaanse vrouwen, met rode lippen en bijkleurende schoenen door het glazen plafond geschoten, domineerden het gesprek aan tafel. Okie zocht nog naar enige verdieping en begaf zich naar de eerste etage om in een zaal te gaan zitten en te horen waar het over ging. Moeilijke problematiek. De Europese landen en de UN geven allerlei hulp en dat ging vaak langs elkaar heen of de noodlanden kregen soms dubbele hulp. Het was nodig om te proberen e.e.a. te coördineren. Ze waren er al jaren over bezig en dat zou zeker nog enige tijd duren voordat er coördinatie kon zijn. Okie nam nog wat leesvoer mee. Op een groot schema stond met lijnen welke projecten de UN had lopen. De hele wereldkaart stond vol lijnen.
In de namiddag met de boda boda naar de botanisch tuin. Een van de luxe, perfect onderhouden, villa’s van de president van het land keek uit op die tuinen. De tuinen werden rond 1900 door de Engelsen aangelegd. Kanonsbal bomen, Dutch pipe bomen, bomen met mirre, kruiden bomen, schuurpapier bomen, rubber bomen en de krokodilboom. Met kennis van zaken over de bomen kan een gids goed in leven blijven. De tuinen werden onderhouden en beheerd op kosten van een Noorse organisatie.
In de avond gingen Okie en Carla op de boda boda naar een nieuw hotel gelegen aan het Victoria meer. Hun laatste avondmaal in Oeganda. Tegenover het hotel lag het vliegveld van de UN. Door de hal van het hotel kwamen de UN ers binnen om naar hun luxe kamers te gaan. Op het prachtige terras van het hotel waande Okie zich in Cannes. Ruisende palmbomen, strand en een golvend meer, met een lage zon. De luxe was Entebbe binnengedrongen en stond in schril contrast met Apac en de rest van de bevolking. Met dank aan de UN.
Rond 23 uur vertrok het vliegtuig naar Nederland.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
