Hippo's op de golfbaan in Jinja
23 November 2013 | Oeganda, Jinja
Jinja, Hippo’s op de golfbaan in Jinja. 17 t/m 23 november 2013.
De veiling zat vroeger in Utrecht Achter Sint Pieter. Het was een rommel veiling. Er werden inboedels verkocht. Soms lagen er familie fotoboeken. De kinderen wilden de rotzooi niet hebben. Mooie albums van een voorbije historie. De mooiste waren van overleden Indiëgangers. Albums met foto’s uit Nederlands Indië. Grote brede boeken met gouden letters en dikke bladen met ingesneden kaders waar de foto’s ingeschoven waren. Onder de foto’s vaak met potlood een omschrijving. “Tante Lena met de baboe”, of “vader voor het postkantoor in Batavia”. Waar de foto’s ontbraken resteerde het onderschrift. Okie had er vaak in gekeken. Foto’s van lage witte huizen met waranda’s, luiken, palmbomen, vaak in zwart wit, maar soms ingekleurd met pastel kleuren.
In Jinja stonden deze huizen nog en lagen de exotische tuinen. De luiken hingen intussen soms scheef en de verf was eraf, maar dat maakte het mooier. Mainstreet leek op een winkelstraat uit het foto boek. De foto’s kwamen tot leven.
Okie en Carla hadden in Apac een mooi afscheid van de school gekregen. Er werden gedichten gedeclameerd en liederen gezongen. De hoofdmeester gaf aan dat de school nu echt veel ging aanpassen en verbeteren. Het muntje was misschien gevallen. Okie had aan een aantal kinderen die nog om extra’s vroegen, gezegd dat de winkel nu echt leeg was. Dat sprak zich waarschijnlijk snel voort want daarna stonden er geen vragers meer bij de poort. Okie was afgeroomd en daarmee gelijk geworden aan de bewoners. Okie had ook in de onderbroek kunnen gaan lopen om te tonen dat het echt volbracht was. Maar dat ging hem te ver.
In de vroege zondagmis hadden Okie en Carla nog de verzamelde gemeente mogen toespreken om ook van hen afscheid te nemen. Vooral het 'bedankt' in de lokale taal trof de gelovigen diep. Misschien was dat het enige onderdeel dat zij konden volgen.
Daarna op weg naar Jinja. Okie en Carla waren er hard aan toe. Okie at steeds minder en de priesterlijke familie om hen heen voelde steeds benauwder aan. Dit kwam ook omdat door contacten met mensen van buiten het Vatikaan er vaak weer een ander licht op de priesters werd geworpen. Hun soms vrome woorden waren dan weer niet te rijmen met hetgeen over hen werd verteld. Soms moest Okie dan Carla tegen de schenen schoppen om te voorkomen dat zij te direct een priester de oren zou wassen.
Jinja voelde als bevrijding. Okie was van zijn Robbeneiland af. De papillon was uitgevlogen. Jinja was een stad, had goed eten, er waren schone houten vloeren, geen smeulende vuilnishopen, wat blanken, winkels en koffie. En de sfeer van de fotoboeken. Het schrille contrast met Apac verhoogde de genotsbeleving.
Okie en Carla hadden hun intrek genomen in het voormalige huis van Idi Amin. Okie begon de ochtend op het balkon waar ook Idi naar het Victoria Meer had zitten kijken. Idi bedacht daar zijn snode plannen of moest tot rust komen als hij die uitgevoerd had. Okie zat er te verbranden. Het huis lag in 'n koloniale wijk. Huizen met zicht op het meer en de Nijl. Het meer loopt daar over in de Nijl. En bij deze bron van de Nijl hadden de kolonialen hun wijk gebouwd. Nog steeds tuinen vol met exotische bomen, pracht vogels in de bomen, bewakers bij de poort. Na het ontbijt trokken Okie en Carla enkele baantjes in het zwembad. Hierdoor kreeg Okie's rug een steeds diepere rode gloed. In de middag naar Mainstreet , de Nijl op of langs de Nijl genieten.
Uiteraard lag er tegen de wijk een golfbaan. Die lag langs de Nijl. De kolonialen keken graag vanuit hun huizen op de baan uit. Okie moest vaak met Carla die baan op. In de namiddag stond de zon laag en het licht van de zon fonkelde dan over het water door de bomen de baan op. Rond die tijd zagen de wijkbewoners dan ook regelmatig Carla en Okie samen achter op een boda boda zitten die hen snel naar de baan bracht. De pro en de caddie stonden dan al te wachten. Carla bevestigde Okie overdreven in zijn spel. De leraar deed ook daar aan mee. Als Okie de bal tegen een boom sloeg richting de hole dan was het positieve commentaar dat de “lining” uitstekend was. En als de bal in de Nijl verdween dan werd okie bewierookt omdat hij de bal had weten te raken. Okie had sterk de indruk dat men probeerde hem te enthousiasmeren voor het spel maar hij voelde zich een gehandicapte die positief werd gediscrimineerd. Carla speelde met swung.
Op het terras trof Okie de gebruikelijke types aan die men in een plaats met veel expats kon verwachten. Een blanke Zuidafrikaan die te veel dronk. Hij kwam van gegoede huize, maar zelf had hij het niet echt gemaakt. Hij was in de beveiligingsbranche blijven steken. Mooie koloniale verhalen. Hij had nog als jongetje over de baan gehold achter de hippo’s aan. Ook wist hij te vertellen dat in vaders tijd het een extra drankje opleverde als men een etiquette van een flesje bier op de billen van de rino’s kon plakken. Er waren nu minder hippo’s op de baan, maar als regel gold nog wel dat als de bal in de afdruk van een hippo voet viel de bal opnieuw geplaatst mocht worden. De politieke inzichten van deze man waren wat extreem, maar toch interessant. Hij zag geen enkele toekomst meer voor de gewone Oegandees. Een tafelgenoot , een Indische zakenman, was moe van het land en stelde alles te koop te hebben staan. Na 16 jaar zwoegen hield hij het voor gezien. Okie vond het praten over “ze” wat pijnlijk voor de aanwezige Oegandezen. Maar die hoorden het aan en lachten vriendelijk. Okie zag op de baan , naar het hem leek, geslaagde Oegandezen. Maar hij wist dat niets in Oeganda is wat het lijkt. Ze speelden erg goed.
Okie en Carla sleten hun dagen vakantie in lome ledigheid. Zij genoten ervan. Zaterdag 23 november naar Entebbe.
De veiling zat vroeger in Utrecht Achter Sint Pieter. Het was een rommel veiling. Er werden inboedels verkocht. Soms lagen er familie fotoboeken. De kinderen wilden de rotzooi niet hebben. Mooie albums van een voorbije historie. De mooiste waren van overleden Indiëgangers. Albums met foto’s uit Nederlands Indië. Grote brede boeken met gouden letters en dikke bladen met ingesneden kaders waar de foto’s ingeschoven waren. Onder de foto’s vaak met potlood een omschrijving. “Tante Lena met de baboe”, of “vader voor het postkantoor in Batavia”. Waar de foto’s ontbraken resteerde het onderschrift. Okie had er vaak in gekeken. Foto’s van lage witte huizen met waranda’s, luiken, palmbomen, vaak in zwart wit, maar soms ingekleurd met pastel kleuren.
In Jinja stonden deze huizen nog en lagen de exotische tuinen. De luiken hingen intussen soms scheef en de verf was eraf, maar dat maakte het mooier. Mainstreet leek op een winkelstraat uit het foto boek. De foto’s kwamen tot leven.
Okie en Carla hadden in Apac een mooi afscheid van de school gekregen. Er werden gedichten gedeclameerd en liederen gezongen. De hoofdmeester gaf aan dat de school nu echt veel ging aanpassen en verbeteren. Het muntje was misschien gevallen. Okie had aan een aantal kinderen die nog om extra’s vroegen, gezegd dat de winkel nu echt leeg was. Dat sprak zich waarschijnlijk snel voort want daarna stonden er geen vragers meer bij de poort. Okie was afgeroomd en daarmee gelijk geworden aan de bewoners. Okie had ook in de onderbroek kunnen gaan lopen om te tonen dat het echt volbracht was. Maar dat ging hem te ver.
In de vroege zondagmis hadden Okie en Carla nog de verzamelde gemeente mogen toespreken om ook van hen afscheid te nemen. Vooral het 'bedankt' in de lokale taal trof de gelovigen diep. Misschien was dat het enige onderdeel dat zij konden volgen.
Daarna op weg naar Jinja. Okie en Carla waren er hard aan toe. Okie at steeds minder en de priesterlijke familie om hen heen voelde steeds benauwder aan. Dit kwam ook omdat door contacten met mensen van buiten het Vatikaan er vaak weer een ander licht op de priesters werd geworpen. Hun soms vrome woorden waren dan weer niet te rijmen met hetgeen over hen werd verteld. Soms moest Okie dan Carla tegen de schenen schoppen om te voorkomen dat zij te direct een priester de oren zou wassen.
Jinja voelde als bevrijding. Okie was van zijn Robbeneiland af. De papillon was uitgevlogen. Jinja was een stad, had goed eten, er waren schone houten vloeren, geen smeulende vuilnishopen, wat blanken, winkels en koffie. En de sfeer van de fotoboeken. Het schrille contrast met Apac verhoogde de genotsbeleving.
Okie en Carla hadden hun intrek genomen in het voormalige huis van Idi Amin. Okie begon de ochtend op het balkon waar ook Idi naar het Victoria Meer had zitten kijken. Idi bedacht daar zijn snode plannen of moest tot rust komen als hij die uitgevoerd had. Okie zat er te verbranden. Het huis lag in 'n koloniale wijk. Huizen met zicht op het meer en de Nijl. Het meer loopt daar over in de Nijl. En bij deze bron van de Nijl hadden de kolonialen hun wijk gebouwd. Nog steeds tuinen vol met exotische bomen, pracht vogels in de bomen, bewakers bij de poort. Na het ontbijt trokken Okie en Carla enkele baantjes in het zwembad. Hierdoor kreeg Okie's rug een steeds diepere rode gloed. In de middag naar Mainstreet , de Nijl op of langs de Nijl genieten.
Uiteraard lag er tegen de wijk een golfbaan. Die lag langs de Nijl. De kolonialen keken graag vanuit hun huizen op de baan uit. Okie moest vaak met Carla die baan op. In de namiddag stond de zon laag en het licht van de zon fonkelde dan over het water door de bomen de baan op. Rond die tijd zagen de wijkbewoners dan ook regelmatig Carla en Okie samen achter op een boda boda zitten die hen snel naar de baan bracht. De pro en de caddie stonden dan al te wachten. Carla bevestigde Okie overdreven in zijn spel. De leraar deed ook daar aan mee. Als Okie de bal tegen een boom sloeg richting de hole dan was het positieve commentaar dat de “lining” uitstekend was. En als de bal in de Nijl verdween dan werd okie bewierookt omdat hij de bal had weten te raken. Okie had sterk de indruk dat men probeerde hem te enthousiasmeren voor het spel maar hij voelde zich een gehandicapte die positief werd gediscrimineerd. Carla speelde met swung.
Op het terras trof Okie de gebruikelijke types aan die men in een plaats met veel expats kon verwachten. Een blanke Zuidafrikaan die te veel dronk. Hij kwam van gegoede huize, maar zelf had hij het niet echt gemaakt. Hij was in de beveiligingsbranche blijven steken. Mooie koloniale verhalen. Hij had nog als jongetje over de baan gehold achter de hippo’s aan. Ook wist hij te vertellen dat in vaders tijd het een extra drankje opleverde als men een etiquette van een flesje bier op de billen van de rino’s kon plakken. Er waren nu minder hippo’s op de baan, maar als regel gold nog wel dat als de bal in de afdruk van een hippo voet viel de bal opnieuw geplaatst mocht worden. De politieke inzichten van deze man waren wat extreem, maar toch interessant. Hij zag geen enkele toekomst meer voor de gewone Oegandees. Een tafelgenoot , een Indische zakenman, was moe van het land en stelde alles te koop te hebben staan. Na 16 jaar zwoegen hield hij het voor gezien. Okie vond het praten over “ze” wat pijnlijk voor de aanwezige Oegandezen. Maar die hoorden het aan en lachten vriendelijk. Okie zag op de baan , naar het hem leek, geslaagde Oegandezen. Maar hij wist dat niets in Oeganda is wat het lijkt. Ze speelden erg goed.
Okie en Carla sleten hun dagen vakantie in lome ledigheid. Zij genoten ervan. Zaterdag 23 november naar Entebbe.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
