The Ugandan Blues, Oeganda

Breda, Lonesome Okie goin’home, 25 november 2013.

Juwelen, drank, parfum, vele merken, rekken vol waren in de winkels gestouwd. Soms stond er nog een mand buiten om nog meer te tonen. Enkele gelande vroege vogels struinden in deze ochtend over de uitgestrekte geboende vloeren. De roltrappen en rolbanen zoemden rustig. Niemand erop. Vogelgeluiden van een cd hielden de dauwtrappers rustig. Alles perfect, geen tegeltje gebroken, nergens een deuk, schone, glanzende toiletten op een rij, douche gelegenheid. De lampjes in de vele kerstbomen in de grote hal glinsterden. Buiten veel licht voor de vliegtuigen. Welkom op Schiphol.

Het contrast voelde onverwacht confronterend aan. In Apac hadden de schoolmeisjes s’ avonds geen licht, hier een hoeveelheid waarmee heel het district Apac verlicht kon worden. In Apac geen stromend water, hier een douche voor reizigers. In Apac alleen basis benodigdheden, hier overdaad. In al deze aanlokkelijke luxe hadden Okie en Carla bespiegelingen over de overvloed, zeker in vergelijking met de eenvoud in Apac. Enigszins bezwaard dronken Okie en Carla hun koffie voor een bedrag waarvan in Apac een groot gezin uitgebreid zou kunnen eten.

Eenmaal in Breda bleef Apac nog in het hoofd en hart. Het landschap, de kinderen, zelfs de priesters, de kerk, de politiek, de temperatuur, de gekko’s en de keuken met de varkens. Holland drong echter langzaam binnen. Op het nieuws aandacht voor de bijzondere begeleiding die scholen moeten gaan geven aan moeilijke leerlingen. Die moeten in een klas blijven bij de gewone leerlingen. Een moeder met een wat dik hoofd en fout kapsel vertelde getroebleerd dat haar kind echt geen nieuwe faalervaringen mocht hebben. Het kind, zelfde soort kapsel, kwam daarna in beeld. Zelfs Okie moest een opkomende drang tot pesten onderdrukken. Het kind diende in de klas veel aandacht te krijgen. De docenten bevestigden dat dit ten koste zou gaan van de andere leerlingen. Een speciale zorgleraar diende dan achter in de klas te zitten om te observeren waar het kind de aansluiting miste om dit daarna te evalueren met de docent en te adviseren hoe die zich nog meer op dit kind moest richten. In Oeganda zou dit probleemgevalletje niet die aandacht krijgen. Daar gaat het meer om het collectief, niet om het individu. Het individu moest zich maar aan passen aan de groep, niet andersom. De discussie over zwarte piet had Okie gemist. Back home.
Op de radio klonk zware muziek. Ook Bach home. Veel Bach en andere zware en melancholische klanken. Niet luchtig of opgewekt. In Okies hoofd klonk nog zacht de muziek uit Oeganda. Zelfs de kerkmuziek was daar niet somber of droevig. Waarom hier die weemoed en zwaarheid terwijl er in Oeganda meer reden voor is?

Carla vond dat haar man als grote trekker een echte Okie was. Net als rond 1930 mensen uit Oklahoma van hun kale stofvelden trokken naar California, zo was hij ook een trekker geweest. Samen luisterden ze naar “Lonesome Okie goin’home” van Mirl Lindsay (1947). De blues muziek knalde door het huis. Daarna nog “Okie” van J.J.Cale. Het moest therapeutisch werken. Okie voelde de kracht opkomen om snel te integreren.

Okie keek naar buiten. De bladblazers verjoegen weer de vogels en de rust. De zomer was voorbij. Okie ging weer achter zijn computer zitten. Het scherm was groot. Zijn nog te bruine gezicht weerspiegelde op het scherm. De kleur zou spoedig zijn oude bleke structuur terug krijgen. Buiten hingen de wolken laag.

(De volgende en laatste keer "De apotheose").