okie in afrika

Universitieit Makerere: Kampala.
Joan had aan professor David Ossinkga gevraagd wat ze met de aanvrage van een Europeaan moest. Professor David kende Europeanen beter dan zij. Zij was dan wel verantwoordelijk voor buitenlandse studenten en post graduates, maar bleef het rare lui vinden.
Dit soort studenten werden occasional students genoemd en dat zei genoeg. Vreemde gasten. Voor professor David lag dat wat anders .Hij had in Londen gestudeerd. Niet lang. Maar een jaar. Maar de duur was niet van belang. Wel de titel die hij ermee mocht voeren. Master of Laws en dan tussen haakjes London erachter. Daarmee behoorde hij tot de elite en chique in Uganda. En daar was hij trots op. Ook de universiteit. Dat maakte Makerere echt internationaal.

Joan wist niet goed wat ze met de aanvrage aan moest. Het moest geen lange cursus zijn, het volgen van 20 uur van enig onderwijs in juridische zaken was genoeg. Als maar een professor op universiteitspapier verklaarde dat de cursus goed was en gevold was. Wel wilde deze occational student graag met de professor een afsluitend overleg hebben.
Het verzoek vond zij extra vreemd omdat het haar ervaring was studenten naar Europa wilden om te studeren en zeker niet naar Ungada. Bij nadere bestudering van de aanvraag zag ze ook nog dat de student 61 was.

Professor David moest maar beslissen. Ze legde de aanvrage even opzij.

Joan had niet echt een hekel aan Europeanen. Uganda was een geliefd vakantie land. Er liepen vaak blanke mannen rond met een afgeritste broek. En vrouwen met praktische kleding. Je had er weinig last van. Wel stonken ze sterk naar Deet en transpiratie. Maar die negatieve punten werden ruimschoots opgeheven door hun bestedingsgedrag. Haar oom had een hotelletje in Kampala en aan dergelijke toeristen verdiende hij veel. De kamers werden duur verhuurd. Ze wilden slechts dure afgesloten flesjes water en gingen nooit met de bus.

Maar de man van de aanvrage leek niet de standaard toerist. Laat David het maar uitzoeken.