okie in afrika

Naar Kampala:
Zondag: De rij mensen op schiphol voor het vliegtuig naar Entebbe was erg lang. Dat hadden okie en zijn vrouw niet verwacht.

In Nederland hadden zij voor hun goede doelen in Uganda veel verzameld. Er was ruim geld gegeven door vrienden en kennissen en er was een grote sponser die enkele laptops had gedoneerd. De volle koffers met deze gulle gaven zeulden okie en zjn vrouw door schiphol.
Met nobele gevoelens torsten zij de loodzware koffers op de loopband. Op weg naar een goede bestemming.
De wachtruimte stond vol, rijen mensen zigzaggend naar de ingang van de slurf waarmee het vliegtuig werd volgezogen.
Slechts de mensen die nog geen afrika ervaring hadden praatten met elkaar. In de rij leken ze elkaar te herkennnen. De houding, hun te lichte broek of de te opvallende zonne hoed gaf hun status prijs. De rest stond redelijk emotieloos te wachten; alsof er ze op de streekbus wachtten.
Deze kalme groep bestond uit enkele donkere mannen en vrouwen die naar hun land reisden en de rest leken of waren ngo. Die gingen advies geven.

Okie is, zeker in de vroege ochtend en dat was het, nog wat star en weinig empatisch. In een rij uit zich dat in een wat emotieloze gezichtsuitdrukking en een solitaire houding. Niemand heeft de neiging met hem te spreken en dat is ook de bedoeling. Zijn vrouw daarentegen straalt uit dat zij open staat voor contact. En zij zoekt het ook. Zo stond zij dan ook al snel met een tweetal vrouwen van middelbare leeftijd te spreken, mogelijk in de verpleging of thuiszorg, die ook naar Ungada gingen . Voor het eerst. Zij vertelden over hun koffers vol knuffels die zij bij zich hadden voor kinderen die door de oorlog waren getramatiseerd.
Het was fantastich hoe hun project in de buurt en bij hun vrienden was ontvangen. Ook de school van hun kinderen droeg het project mee. Een ander stel mengde zich in de discussie. Ook zij hadden koffers bij zich met pennen te geven zaken; een vol met pennen.
Okie kreeg hierdoor sterk de indruk dat de meerderheid van de mensen in de rij ngo 's waren en project mensen en een minderheid donkere mensen. De laadruimte zat ongetwijfeld vol met knuffels en de computers van okie.

Het vliegtuig zat bomvol: 242 mensen in drie tijden van, zo leek het , wel een kilometer lang. Met ongeveer 1300 km/p/u op een hoogte van ong 12 km richting Kikali en daarna door naar Entebbe.

De temperaar in Entebbe was aangenaam. Beetje regenachting, rond de 25 C. Buiten het vliegveld: Echt in Afrika. Alles zwart, versterkt door de donkerte van de avond.

Naar hotel. Goed hotel en goed geslapen.
Maandag: De eerste "werk"dag: Nog geen reactie uit Makerere.