safari in oeganda

Murchison falls zaterdag 12 en zondag 13 okt 2013
Na de doortocht door het gewone Afrika werd het beloofde land bereikt. God had alle bewoners weggezonden voor de toeristen. Wat bleef was een paradijs zonder Adam en Eva. Uitgestrekt heuvelachtig land met hier en daar boompartijen, palmbomen en drinkplaatsen. De tuin van Eden. Een gigantische ‘golfbaan’. Olifanten liepen traag door het park, giraffen stonden als havenkranen tegen de blauwe lucht, antilopen zweefden over het gele grasland. Warthogs, zo uit een Disney film gekropen, keken met hun kromme omhoog staande slagtandjes, brutaal terug. Grote zwarte buffels stonden als grote gladde stenen in de weiden. De parasieten pikkende vogels op hun rug verraadden hun identiteit. Dit was animal planet, maar dan met echte dieren en wat meer op afstand te zien.
Alles was vredig, de vleeseters waren nog niet te zien. Een mierenhoop die boven het hoge gras uitstak werd door toeristen gefotografeerd als mogelijk oortjes van een leeuw. De gidsen verhoogden de spanning door te vragen scherp te letten op eventuele luipaarden in de bomen.
Okie en Carla zaten vorstelijk alleen in een door hen gehuurde safariauto. Een soort grote bestelbus waarvan het dak omhoog gezet kon worden zodat de wind door de haren waaide en staande een groots uitzicht gaf. Comfortabel en even geen andere mensen om hen heen.
Traag reed de auto door het park en over Carla en Okie daalde een serene rust. Geen nageroep met muone , geen plastic, geen schrootwinkels, geen hitte meer. Slechts wind door de haren, een pracht gezichtsveld en weer even samen. Een aangepast Afrika voor toeristen en de dieren.
De Nijl was breed. De pont liet op zich wachten. Hippo’s lieten hun neus of oren zien, soms hun rug. Ze hielden niet van de warmte van de dag of van toeristen.
Wachtend op de pont ontwaarde Okie de eerste Nederlanders. Grofweg twee soorten. Een groep van jonge bagpackers. Kinderen die voor aanvang van hun baan een grote reis maken. Zij zouden bij terugkomst hun ouders gaan vertellen over het bezochte land. De andere groep waren de ouders die door hun kinderen naar het land zijn gezonden om ook eens mee te mee te maken wat zij daar hadden meegemaakt.
Na langere tijd tussen donkere mensen te hebben verkeerd , vielen hun bleke, licht verbrandde en vermoeide gezichten op. Kleine wondjes kleurden fel op. Vooral de vrouwen tekenden snel.
Een van hen had een luchtige jurk aangedaan die ook handig was op de camping. Wat kort en te strak voor het volslanke lichaam.
Een ander echtpaar was in Nederland verkeerd voorgelicht . In een winkel, waarschijnlijk gespecialiseerd in rimboetochten, waren zij opgetuigd in een soort combat pakken met bergschoenen, dikke anti malaria sokken en een bodywarmer. De hitte kon slechts via de weinige openingen van de kleding naar buiten komen. Als stoom onder een deksel van een kokende pan. De hippo’s keken met hun oogjes net boven het water toe. Hun chauffeur , luchtig gekleed en op slippers, hing tegen de auto.
De tocht over de nijl was kort.
De Red Chili Pepper bar was een hotel met uitzicht over de Nijl en huisjes met toilet en douche. Carla had dit hotel van te voeren geboekt. De naam vond Okie verdacht en hij vermoedde dat er wel eens drugs gebruikt konden worden. Maar het bleek een aangename verzamelplaats van alle leeftijden en nationaliteiten. De geboekte banda leek een grote villa in vergelijking met de kamer in Apac. De douche gaf water en soms nog warm ook.
De grazende nijlpaarden s ’nachts op het terrein had Okie niet gehoord. Wel zag hij in de ochtend dat er een dwars door een tent was gelopen.
Op het water ziet de wereld er anders uit. Alles voelt daar anders. De groep op de boot krijgt al snel enige verbondenheid en praat met elkaar. De boot naar de Murchison watervallen ging stroomopwaarts . De boot had twee verdiepingen. Okie en Carla zaten vooraan beneden. De beste plaatsen volgens de stuurman. De Duitse dominee ging direct met een grote groep Roemeense mannen naar de bovenverdieping. De dominee runde met zijn Duitse vrouw, een arts, een ziekenhuis in Oeganda. De Roemeense mannen werkten sinds kort in Duitsland en via de gereformeerde kerk gingen ze de dominee helpen met het leggen van een nieuw dak op het ziekenhuis. De kerk betaalde de helft en hulporganisaties legden de andere helft bij. Dit was hun dagje uit.
Beneden zat een Indisch echtpaar. Hij wilde zijn geboortedorp in Oeganda aan zijn vrouw laten zien. Daarom was hij nu in Oeganda. Zijn ouders waren met het hele gezin destijds het land uitgegooid en naar Engeland gevlucht. Hij wenste Carla veel succes bij haar missie, maar gaf haar weinig kans. Hij had in Engeland een bestaan kunnen opbouwen. Hij zag er welvarend uit.
Weinig Oegandezen. Die kwamen meer in andere perioden van het jaar, zo zei men.
Langs de Nijl stonden weer alle dieren die het park te bieden had. Extra waren de nijlpaarden en krokodillen. De boot pruttelde over het gladde water voort en in een trage film kwamen de dieren voorbij. Het effect van de ronkende motoren was zeer rustgevend. Dezelfde rust als in een trein of de underground. De oogleden worden erdoor naar beneden getrokken.
De watervallen werden al aangekondigd door het schuim op de Nijl. De steeds groter wordende vlokken die langs de boot gleden waren de voorbode van de waterval en de kracht ervan. De watervallen waren imponerend.
Okie en Carla vertrokken zondagmiddag. Maar zij wilden nog een keer van deze dierentuin genieten , dus weer een safari. Eenmaal door de poort van het park stonden ze weer in het echte Afrika. In het naastgelegen dorp wachtten Okie en Carla op hun chauffeur voor de reis terug. De verkopers van houten girafjes, trommeltjes en andere toeristenzooi stroomden toe. Waarschijnlijk mensen die voorheen in het park woonden. Okie en Carla vluchten naar een wat verder gelegen terrasje dat uit de loop van de verkopers lag.
Op de weg terug las Okie in zijn boek over Oeganda dat het vrijmaken van de parken de verdreven bevolking maakte tot wat de indianen waren geworden nadat zij van hun prairies werden verstoten. Hetzelfde gebeurde hier met de bevolking van grondgebieden die door buitenlandse bedrijven of door landelijke politici werden overgenomen. De een zijn brood is wat minder voor de ander.
De Daily Monitor kon rustig in de auto gelezen worden. Een goudmijn in Oeganda werd weer door een nieuw bedrijf geopend en zou geëxploiteerd gaan worden. De mijn had 50 jaar stil gelegen. Het nieuwe bedrijf was een samenwerking tussen een Oegandese partner en een Chinese. Een van de Oegandese directeuren legde uit dat ze de Chinezen nodig hadden voor hun expertise. Wel hadden de Oegandezen bedongen dat de Chinezen ook lokale mensen in dienst namen en hen de kennis moesten bij brengen. Okie bedacht dat dat hetzelfde model was als de Chinezen gebruikten bij westerse firma’s die in China actief wilden worden. Maar hij vermoedde dat de Chinezen niet dezelfde fout zullen maken als de westerse firma’s in hun land maakten en ze zullen dus niet zo veel knowhow overdragen. De achterkant van het gelijk zal pas later blijken.
Carla en Okie kwamen uitgerust in het Vaticaan te Apac aan. De werkweek kon fris worden aangevangen.