okie in afrika

Kampala
Zondag 29 september
Als tandpasta uit een tube werd de massa mensen uit het vliegtuig geduwd Entebbe in . Koffers op de trolley en dan stonden Okie en zijn vrouw Carla in de donkere avond buiten het vliegveld. Het hotel had een chauffeur gezonden. Zijn begroeting was hartelijk en eerlijk. “Welcome to Africa and nice you bring your money to our country”. In de auto kregen Okie en Carla van de driver een spoedcursus over de politiek. “De politieke leiders deugen niet en zijn corrupt”.
De stad is niet mooi. straten met lange rijen winkeltjes en ruimten voor andere dienstverleners. In een verdieping tellende bouwwerken van steen of plaat materiaal met soms pilaren van stalen pijpen of betonnen pijpen zodat er een soort overkapping ontstaat. Allerlei rommel erin en er omheen. Het lijkt op gosttown uit de goldrush maar dan bomvol met hangende of traag lopende donkere mensen. Achter de winkelblokjes, platte hokjes en ronde hutten met een puntdakje van stro; daar wonen de mensen. Heel veel mensen. Al deze mensen waren opvallend goed gekleed en proper. Dames met perfecte kapsels en nette schoentjes, heren in pakken of keurig gestreken blouses. Kennelijk kan uit rotzooi schoonheid komen.
In het centrum staan lelijke hoge gebouwen en nauwelijks historische of koloniale gebouwen. Het zicht wordt ontnomen door de uitlaatgassen van een overdaad aan auto’s en brommers.
De driver zette zijn klanten af in het hotel. Voor het hotel twee in militaire kleding gehulde bewakers met een wat oud geweer. Geen snuggere uitstraling. Hier wel vriendelijk. Een hotel dat als een frans wijkje is gebouwd. Met muren eromheen. Zodat vooral niet de autogeluiden, rook en de sfeer van buiten binnen kan komen. Weer even in Europa.
Snel naar bed. Mooie kamer.
Maandag 30 september
De afspraak met Clarissa en haar echtgenoot Ron was al vanuit Nederland gemaakt. Het zijn twee ondernemende Hollanders die in Uganda een bedrijf zijn begonnen. Waterputten maken en grondonderzoek.
Okie en Carla werden door Geoffry, de driver van het bedrijf, opgehaald. Een jongen van ongeveer 25. Hij zou Okie en Carla rondrijden naar hun afspraken. Een rustige jongen die scherp luisterde.
Rond 11 uur bij het kantoor van Clarrissa en Ron. Mooie groene wijk tegen een van de heuvels rond Kampala. Zeer hartelijke ontvangst. Het bedrijf liep goed, maar het was een moeilijke markt om in te opereren. Vaak bemoeilijkt door bijzondere handelsgebruiken. In het kantoor zit ook TGS (the good shepherd). Jacques Roosen leidt die organisatie. Zet o.a. scholen op en laat waterputten slaan. Werkt samen met Clarissa en Ron. Jacques is de broer van Carla.
Een belangrijke ontmoeting op de ambassade
Okie was al in Nederland geadviseerd om langs de Nederlandse ambassade te gaan , zodat ze daar wisten waar je was etc. Okie begreep hierdoor beter de wenselijkheid van een ambassade. Hij kreeg van de aangegeven zorgzame aanpak door de ambassade warme gevoelens.
Geoffry worstelde zich met zijn auto een weg door de uitgestrekte massa’s blik, gaten in de weg ontwijkend.
De ambassade zat hoog in een flatgebouw in de zakenwijk. In de hal bij de deur weer bewaking met nu wat modernere wapens. Na controle op wapens op ons lichaam en signeren in register naar binnen.
Boven aangekomen werd Okie getroffen door een serene rust. Voor de deur weer bewaking, maar deze donkere man las een krant en had zijn voeten met zijn militaire bootjes op het bureau gelegd. Het was duidelijk dat hij niet echt in zijn afschrikwekkende functie geloofde. Mogelijk was die attitude op advies of zelfs instructie van de ambassadeur.
De binnenkomst was dan ook eenvoudig en met weinig formaliteiten omhuld. Okie duwde zelf de aluminium kantoordeur open en stond in een soort flatportaal. Achter glas zaten twee Ugandese receptionistes. Okie stelde zich voor aan een van hen en legde het doel van het bezoek uit. Graag wilde hij met de ambassadeur spreken. In reactie daarop werd Okie te verstaan gegeven dat hij via internet kon aangeven dat hij het land had betreden en waar hij zou verblijven. Toen Okie aangaf dat hij van een vriend die ergens ambassadeur was de groeten wilde overbrengen vertelde de vrouw dat de ambassadeur niet in het land was.
Omdat Okie zich ook wilde informeren over de landbouw in noord Uganda verzocht hij daarover dan iemand te kunnen spreken over dit onderwerp. De vrouw gaf aan iemand op te roepen en verzocht Okie plaats te nemen op de eenvoudige kantoorstoelen in het halletje.
Het viel Okie op dat op deze ambassade nog niet was doorgekomen dat Beatrix niet meer op de troon zat en dat Claus al lang was overleden. Twee grote zeefdrukken van Bea en Claus sierden de muur. Alexander en Max waren hier nog niet gearriveerd.
In de hal hing, scheef, een schilderij. Mensenhoofden met hier en daar een Nederlandse vlag. De samenhang was niet geheel duidelijk. Bij nadere bestudering, waar Okie alle tijd voor kreeg, leek het erop dat een hoofd de loop van een geweer in de mond had, met een vlag eraan. Okie zag dit als een artistieke verwerking van het oorlogsleed in Uganda.
Na enige tijd verzocht Okie aan een van de receptionisten of zij wist wanneer de landbouwspecialist van de ambassade met hem zou komen praten. Zij belde weer. Okie ging weer zitten. De vrouwen gingen door met hun (eigen) e mail verkeer op de computers. Okie ging maar even naar het toilet.
Bij terugkomst , de handen nog niet geheel droog (Okie had ergens gelezen dat het bij openbare toiletten beter is niet de handdoek te gebruiken en al helemaal niet in Uganda) stond er een ambtenaar in de halletje geagiteerd naar de gedateerde folders op het scheve rekje in de hal te kijken. Okie wilde hem niet direct storen; mogelijk was hij bezig de informatie op het rekje meer bij de tijd te brengen. Na enige tijd vond Okie het tijd de aandacht van deze ambtenaar te trekken. “Goede middag, ik ben Okie. Bent u de specialist die mij kan informeren ?” De ambtenaar informeerde kortaf naar de reden waarom hij tot tweemaal toe door de receptioniste gestoord was. Hij had het erg druk en als iemand hem wilde spreken dan het was dan gebruikelijk dat een afspraak werd gemaakt. Okie legde, wat geschrokken, uit dat hij iets over aardappelen in noord Uganda wilde weten en daarom had verzocht om de ambtenaar te spreken die daar over ging. In een poging het gesprek wat vlot te trekken vroeg Okie of het de bedoeling was dat het gesprek in het halletje bleef plaats vinden. Omdat dit ook niet enige klantvriendelijkheid teweeg bracht speelde Okie de hiërarchische kaart. Kon de ambtenaar misschien de groeten overbrengen aan de ambassadeur van de vriend van Okie. Daarop antwoordde ook deze man dat de ambassadeur er niet was. Maar dan, zo bracht Okie in, kon hij toch later de groeten overbrengen. Deze insteek had enig effect omdat, wat stuurs, hij nu wel iets over aardappelen in het noorden begon te vertellen.
Okie was snel verveeld en zijn blik dwaalde wat door het halletje. Opeens zag Okie dat het geen loop van een geweer was in de mond van het hoofd, maar een matig geschilderde toeter met een vlag eraan.
Tijd om weg te gaan. Okie vroeg naar een kaartje voor het geval hij nog nadere informatie behoefde. Op het kaartje stond eerste secretatis. Ongetwijfeld een drukke man met een overvolle agenda. Hij vroeg niet meer naar de naam van Okie. De groeten zouden waarschijnlijk niet worden overgebracht. Wat ontdaan en met wat afgekoelde warme gevoelens verliet Okie het pand.
’s Avonds uitgenodigd bij Clarissa en Ron. In hun mooie huis gelegen op een heuvel wat buiten de stad, uitkijkend op een baai van Lake Victoria. Het was bijzonder gezellig. Okie voelde zich weer een stuk beter.
Dinsdag 1 Oktober: Makerere
Om 1300 uur stond de afspraak gepland met father Ponsiano. Een priester die op de school in Apac jaren de leiding had gegeven. De ontmoeting zou plaats vinden in de gasten kantine van de universiteit van Kampala; Makerere. Ponsiano rondde daar nu een van zijn vele studies af.
Carla stelde voor vanuit het hotel naar de universiteitsgebouw te gaan lopen. Op de kaart was de afstand tussen het hotel en de universiteit niet zo groot. Okie sputterde nog wat tegen maar raakte overtuigd door het argument dat je zo de stad beter leert kennen. Vanuit een taxi lukt dat minder.
De wegen waren weer propvol en er zat weinig vaart in. Okie, gehuld in een lichte broek, een licht jasje , met een lichte Italiaanse hoed, en Carla , in een wat lange Engelse rok, met vestje en een soort tennishoedje , liepen in de barre hitte, langs de drukke straat richting centrum. Ze hielden zakdoeken voor de mond omdat het zwart zag van de uitlaatgassen. Al snel werd duidelijk dat lopen meer voor lokale eenvoudige bevolking is die vervoer niet kunnen betalen. Zeker niet voor blanke mensen, tenzij er iets goed mis is.
Na relatief lang langs de weg door de modder te hebben gelopen en vaak aangeschoten te zijn door hulpvaardige mensen of zij konden helpen werden Okie en Carla gered door Geoffrey. Hij had als opdracht gekregen om hen van de hotel af te halen.
Geoffrey was wat verlaat en zag op weg naar het hotel twee zwaar transpirerende blanken lopen tussen alleen maar zwarte mensen. Op hun witte kleding modder. De haren vochtig onder hun hoedjes. De rechte, misschien wat stramme, houding en de zonnebrillen maakte iets goed. Maar het beeld gaf aan dat de koloniale tijd voorbij was.
Geoffrey kwam met zijn passagiers makkelijk langs de bewaking (met geweren) van het universiteitscomplex. De universiteit is een groot complex met als hoofdgebouw een koloniaal gebouw met een hoge toren. Het gebouw lijkt op een soort Duits slot met kleine raampjes en groene luikjes. Vreemd. Want : Uganda was e