Assepoesters in Apac, Oeganda

Apac, 9 november 2013. Het avond feest.
De feromonen hingen zwaar in de lucht. Op het slechts door sterren verlichtte grasveld waren de vage contouren te onderscheiden van kronkelende en deinende vrouwen. De schoolmeisjes die door de week vlijtig hun was deden, de paden veegden, de kerk schrobden en wat studeerden, hadden zich ontpopt tot trotse en uitdagende vrouwen. Betoverd. Moderne assepoetsers. Met hun heupen schuurden ze tegen elkaar. Een soort initiëringsdans. Hier waren de maagden die een terrorist tot martelaar maakt.
Bij de verschijning van Carla en Okie werden zij opgenomen in de deining. Carla werd als een totempaal in de dans betrokken. De paaldansers kronkelden rond Carla en plakten tegen haar aan. Carla probeerde wat losser te dansen, maar de drang tot aanhechting van de meisjes was krachtiger dan Carla’s beleefde pogingen tot distantie. Okie werd voorzichtiger benaderd.
Okie bezag de deining en met een klein zaklampje probeerde hij meer te zien. Ook kon hij zo in de gaten houden of Carla niet verdronk in de zee van zwarte lichamen. De dames hadden zich feestelijk aangekleed met de weinige extra kledingstukken die zij buiten hun uniformen hadden. Vooral de heupen hadden vaak extra aandacht gekregen. Kleine, weinig verhullende, strakke broekjes en glinsterende sjaals. De straal van het lampje zetten de dames aan tot een nog uitbundiger en uitdagender dansgedrag. Soms wel vijf of zes vrouwen achter elkaar verstrengelden op het ritme van de muziek en leken in een trance te geraken. Hun houdingen gingen zelfs Okie beroeren. Hij trachtte er een culturele betekenis aan te geven om zijn emoties in bedwang te houden. Okie overdacht dat dit niet zozeer erotisch werd bedoeld, maar een soort dans was voor het stamhoofd. Of was het een stamdans die zij van thuis kenden en als doel had de jongens op te zwepen. Misschien was het wel een soort paringsdans. Maar hier dan slechts voor een manke priester, een seminarist en Okie. Andere mannen waren er niet. De lichtbundel verbond Okie erg nauw met de dames. Wat beschaamd eindigde Okie de relatie door zijn lampje uit te doen. Alsof hij de televisie uitzette tijdens een stoute film.
Okie bekeek het feest vanuit de kant. Een gevoel van vroeger kwam weer op. Ook toen had hij vaak vanuit de rand van de dansvloer naar vrouwen gekeken en daarbij zo zijn eigen filosofieën gehad. Dat was nog de tijd dat Okie meende dat op dergelijke feestjes een goed gesprek belangrijk was. En omdat het geluid vaak een dergelijk gesprek belemmerde stond hij dan te lang te kijken en ging kostbare tijd verloren.
Ook nu had hij zo zijn gedachten. Hij zag de emoties van deze meisjes die op de kostschool met veel bidden en regels bedwongen werden. Ook de oerkracht die, eenmaal vrijgekomen , nauwelijks meer te kanaliseren is. Hij overdacht het dilemma van geboortebeperking. En zag opeens dat religies en ook deze kostschool zich op vele manieren met het kruis bezig houden. Het houten kruis en het lichamelijke kruis. Religies worstelen met de beheersing van emoties. Met de lusten en lasten.
Okie bedacht ook dat hij pas nu de meisjes als individuen zag, ieder met hun eigen karakter, eigenschappen en uiterlijk. Waren aanvankelijk alle meisjes voor Okie als merels, behorend tot een bepaalde vogelsoort en van elkaar niet te onderscheiden, dat veranderde naar mate de tijd vorderde en zeker nu op het feest. Ook waren het niet meer vogels van een andere soort, maar vogels met een andere kleur veren dan die van Okie. Iedere plantageeigenaar of missionaris vroeger of een expat nu zal deze acceptatie hebben ervaren. Eerst lijken alle Chinezen gelijk en sta je als blanke buiten die groep , maar langzaam integreert men en ziet verschillen. Zo komen , dacht Okie , dan ngo's terug in hun moeder land met een vrouw of man uit hun gastland. Zij roken na enige tijd de feromonen.
Het feest dreunde door. De manke priester had zijn stramme been als rem en de seminarist had nog zeer sterke principes. Okie had Carla.
Carla praatte nog met een meisje dat wat afzijdig droef stond toe te kijken. Dit kind moest van school af omdat zij haar schoolfee niet kon betalen. Zij was, met de nodige andere meisjes die ook nog moesten betalen, naar huis gestuurd om het geld op te halen. Haar moeder had nog brood gebakken om te verkopen om zo het geld tijdig bij elkaar te krijgen. De verwekker van het meisje was langere tijd geleden vertrokken en liet moeder en zijn vele kroost het uitzoeken. Maar de broden werden niet verkocht. Carla gaf haar het geld. Het was volgens haar een veelbelovende leerling. Okie drukte Carla op het hart tegen het meisje te zeggen dat zij tegen niemand mocht zeggen waar het geld vandaan kwam. Anders zou de rij voor de deur van het Vaticaan weer te lang worden. Daar deelt Carla dagelijks zeep. suiker, pennen, schriften en koekjes uit na een droevig levensverhaal.
Okie en Carla gingen voor het einde van het feest, het feest met louter muziek maar verder zonder licht, drinken en/of eten, al naar hun hok. Okie sliep redelijk. Hij concentreerde zich op de geluiden van echte nachtvogels. Zo verdrong hij het beeld van zwoel dansende dames uit zijn geest. De lichtgevende torretjes in het slaaphok verzetten de gedachten ook . Ze knipperden fel in de zeer donkere kamer. Een soort disco.
De muziek stopte rond 12 uur. De betovering was voorbij. De vrouwen zouden weer schoolmeisjes worden. De volgende ochtend om 7 uur (dus 6 uur opstaan) begon weer de mis. De meisjes zouden weer wat moe in de lessen van Carla zitten.