Pennen en goede tanden in oeganda

Apac, Pennen en goede tanden.
Op een vroege ochtend zagen de leerlingen een lange blanke vrouw met een klein rood boekje doelbewust, streng en met grote stappen van klas naar klas lopen. In het boekje noteerde ze of de leerlingen op tijd aanwezig waren en of de leraar er was. Zo niet, dan informeerde zij waar die was en liet de bewuste leraar oproepen. De hoofdmeester zag instemmend toe. Na enige tijd verschenen her en der leraren die gehaast op hun fiets naar school reden en holden leerlingen snel naar hun klassen. De eerste tekenen van opkomende storm.
Okie had dit al zien aankomen. De onvrede met het functioneren van de school bouwde zich in Carla op als magma in een vulkaan. Een eruptie was niet te vermijden.
De eerste trillingen had de hoofdmeester al kunnen voelen toen Carla met de hoofdmeester en diverse leraren sprak. Door de diverse vragen werd hen het vel van de botten geschraapt en kwam het disfunctioneren van de school steeds meer aan de oppervlakte. Zij gaven uiteindelijk aan wat zij wensten. Weer een soort koloniale school die als een missionaris school op westerse leest zou zijn geschoeid. Kon Carla uitleggen hoe zo’n school werkte. Want zo was het niets. Dat had Carla ook al gezien.
Om die reden had Carla ook nog niet aan diverse verzoeken voldaan zoals het boekengeld al op rekening van de school te storten. Eerst resultaten en Carla zou de boeken zelf wel kopen. Carla had al een boekenkast laten maken waarin de meegenomen boeken gingen. Die summiere kast werd door de school al vol trots de Engelse bibliotheek genoemd. Andere scholen kwamen naar de kast met twee planken boeken kijken. Het zelfvertrouwen van de school nam door de kast enorm toe. Verandering en verbetering was duidelijk op komst.
De meegenomen computers stonden ook te pronken in een afgesloten lokaal. De docenten wilden er erg graag mee op you tube, maar Carla achtte dat geen prioriteit hebben. De computers waren er voor onderwijs aan de kinderen. Het schoolhoofd snapte dat.
De beer zou binnenkort los gaan. Als een crisis manager ging Carla rond. Er werd een uitgewerkt voorstel gemaakt. Okie werd daar bij betrokken.
Een docentenvergadering werd belegd. Op die bijeenkomst zou Carla , met enige assistentie van Okie (die zat in een plastic tuinstoeltje aan de korte kant van het verhoogde bureau waarachter Carla pontificaal voor de klas zat) , uitleggen hoe een school in Nederland werkte en wat van bestuur, docenten en leerlingen werd verwacht. Om 14 uur zaten Carla en Okie klaar. Langzaam druppelden docenten binnen. Om eerst wat te eten. Deze onverwachte wending in de vergaderorde hadden Carla en Okie niet zien aankomen, maar zij snapten dat het onthouden van de maaltijd niet goed voor het draagvlak zou zijn. Dus wachtten zij maar even geduldig. Rond 15 uur gaf Carla aan dat er nu toch echt van start moest worden gegaan. Dat bracht de leraren nog niet echt in beweging. Wel werden de handen gewassen in een teiltje dat in de hoek van de klas stond en de cassaveresten werden met zorg met de hand tussen de tanden uit de gepulkt. Okie kon vanuit zijn plastic stoeltje zien dat de conditie van de tanden uitstekend was en er weinig vullingen in de kiezen zaten.
De pennen deden wonderen. Carla had wat balpennen meegenomen, waaronder helaas ook slecht werkende van haar oude school, en bood aan de leraren aan dat eenieder wel een pen mocht pakken om aantekeningen te maken. De tot dan toe trage tred, accelereerde in een run op de pennen. Sommigen namen stiekem twee pennen en de blinkende exemplaren waren het eerst weg. Later zou een niet aanwezige leraar ook nog aan Carla om een pen vragen.
Na de eerste motiverende woorden van Carla verlieten twee leraren de bijeenkomst . Ze moesten naar een andere afspraak. De pennen gaven ze niet terug. De resterende groep luisterde in stilte toe.
Carla legde perfect uit hoe de school beter kon functioneren. Op grote vellen had Carla aangeven hoe e.e.a moest. Goede taakafbakening tussen bestuur en hoofdmeester, de kerkuren moesten ook ingeroosterd zijn, ieder moet op tijd aanwezig zijn en de lessen ook geven. Als een leraar niet kwam opdagen zou dat gevolgen moeten hebben. . Okie probeerde de groep nog te motiveren door uit leggen dat als zo de school zouden verbeteren er ook meer leerlingen zouden komen en dan ook de salarissen wat omhoog gingen. Dus eerst investeren door goed werk te leveren en daarna de baten. De leraren zaten er wat verstard bij.
Oegandezen zijn zeer goede sprekers en tactisch. Zo las Okie het antwoord van de net benoemde nieuwe advocaat generaal of hij nog adviseur van de president zou blijven en salaris uit die functie bleef behouden. Hij stelde dat er experts waren die hem daarover zouden adviseren en hij hun adviezen zou volgen. Op de vraag of hij niet te veel naar de president zou luisteren in zijn nieuwe functie antwoordde hij dat hij wist dat de president recht en orde van belang achtte en als de president hem daarover iets zou voorleggen hij geen reden had daar geen rekening mee te houden. Toen de hoofdmeester dan ook als afsluiting van de vergadering lofrijke woorden sprak waren die vormelijk en aangenaam. De voorzichtige suggestie om ook eens met het Vaticaan te spreken waren, vertaald naar Westerse normen, een oproep tot harde actie.
Na de vergadering kwam de dip terug. Langzaam werd Carla in het drijfzand van de woestijn getrokken. Als extra dreun werd nog een brief van het kerkkoor overhandigd met de vraag of de westerse gasten niet voor een geluidsverstrekkers en wat microfoons geld konden doneren. Het bedrag stond er bij. De geluidsinstallatie was oud en een toets van het orgeltje haperde wat, maar tijdens de missen leek alles op orde. Het zou voor het koor zelfs beter zijn als de versterker wat zou uitvallen. Het elektronische geluid was veelal overdonderend en het koor kwam er vaak niet bovenuit. Maar de witte goedheiligman was in huis, dus dien je verlanglijstjes maar in.
Er is altijd een beloofd land. Een gebied om naar te verlangen. En als dat land bestaat en bereikbaar is geeft dat kracht. Kracht om door te gaan. Na de woestijn komt dat land. De zwarte slaven putten destijds kracht om door de zwoegen voor de blanken in de wetenschap dat er een hiernamaals zou zijn. Onze twee blanke putten nu moed om voor de zwarten door te gaan in de wetenschap dat er droomland vlak bij was. Carla en Okie waren er hard aan toe. Dat land lag op 4 uur rijden afstand. Een gebied , comfortabel en weer schoongeveegd voor de toeristen. Amuka lodge in Ziwa Rhino Sectionary , het land van melk en honing en …..rino ’s.